سندرم آسپرگر چیست؟ - مجله تخصصی کامپیوتر

خبرنگاران | سرویس روانشناسی - سندرم آسپرگر یا اختلال اسپرگر (Aspergers Syndrome)، در گروه اختلال های نورونی قرار می گیرد که بر روی رفتار، گفتار، ارتباطات و الگوی تعاملات اجتماعی اثر می گذارد. سندرم آسپرگر، از روی نام پزشک اتریشی که در سال 1944 برای اولین بار این اختلال را تشخیص داد، نامگذاری شده است. در سال 2013 نشانگان آسپرگر به عنوان یکی از زیر شاخه های طیف اوتیسم شناخته شد.

هنگامی که فردی مبتلا به سندروم آسپرگر را می بینید، احتمالا دو نکته توجه تان را جلب می نماید. آن ها بهره هوشی متوسط یا کمی بیش از دیگر بچه ها دارند، اما در مهارت های اجتماعی بسیار ضعیف هستند. هم چنین روی یک موضوع یا کار آنقدر تمرکز نموده که بار ها و بار ها آن را تکرار می نمایند.

تحقیقات نشان داده که احتمال ابتلا به سندرم اسپرگر در پسران 5 برابر دختران است و از هر 2000 کودک، 5 تای آن ها به سندرم آسپرگر مبتلاست.

علائم سندرم آسپرگر

نشانه های این بیماری از همان ابتدای کودکی نمایان می شوند.

• پدر و مادر متوجه می شوند که کودک نمی تواند ارتباط چشمی برقرار کند. در موقعیت های اجتماعی نمی داند چگونه رفتار کند یا در پاسخ به صحبت دیگران چه پاسخی بدهد.
• زبان بدن یا حالات چهره افراد را تشخیص نمی دهد. به طور مثال از اخم کردن، عبوس شدن و برافروخته شدن افراد، تشخیص نمی دهد که عصبانی شده اند.
• کودک به ندرت احساسات خود را بروز می دهد. حتی وقتی که شاد است یا لطیفه ای می شنود، نمی خندد. بطور یکنواخت و بدون هیچ هیجان و احساسی صحبت می نماید.
• بچه ها مبتلا به این سندروم معمولا درباره خود و سوژه مورد علاقه شان زیاد حرف می زنند و یک کار را بار ها و بار ها تکرار می نمایند.
• این بچه ها تغییر را دوست ندارند. مثلا یک غذا را هر روز برای صبحانه می خورند و از جابجا شدن کلاس ها در مدرسه ناراضی اند.
• به جزییات اشیا و طرح ها بسیار دقت می نمایند و قادر هستند برای مدتی طولانی به تنهایی بازی نمایند یا به کاری مشغول شوند.
• بچه ها مبتلا به این سندروم به گونه ای خاص و متفاوت از دیگران فکر می نمایند.

بیشتر بخوانید: علائم بیماری اوتیسم یا درخودماندگی چیست؟

نحوه تشخیص سندروم آسپرگر

اگر نشانه های بالا را در کودک خود مشاهده کردید. به پزشک مراجعه کنید تا او شما را به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهد.

• روانشناس. مسائل رفتاری و احساسی کودک را تشخیص می دهد و درمان می نماید.
• متخصص نورولوژیست. شرایط مغزی کودک را بررسی می نماید و تشخیص می دهد.
• متخصص رشد بچه ها. مسائل گفتاری و زبانی و تاخیر در رشد کودک را تشخیص می دهد.
• روانپزشک. سلامت روان کودک را مورد بررسی قرار می دهد و در صورت احتیاج دارو تجویز می نماید.

معمولا درمان به صورت گروهی انجام می گردد، بدین معنا که تمام متخصصان فوق در امر درمان شرکت می نمایند.

پزشک در خصوص رفتار کودک شما سوالاتی ازین دست می پرسد:

• چه نشانه هایی در کودک دیده اید و از چه زمانی متوجه آن ها شده اید؟
• چه زمانی کودک اولین واژه را به کار برد و چگونه ارتباط برقرار می نماید؟
• آیا روی فعالیت یا اشیا خاصی تمرکز می نماید؟
• آیا دوستی دارد، چگونه با دیگران ارتباط برقرار می نماید؟

سپس پزشک رفتار کودک و نحوه تعامل او را شخصا مشاهده می نماید.

درمان سندرم اسپرگر

از آنجا که هر کودکی با کودک دیگر متفاوت است، یک درمان برای تمام بچه ها جوابگو نیست. ممکن است پزشک چند نوع درمان را امتحان کند تا مناسب ترین آن را برای کودک شما انتخاب کند.

درمان ها شامل موارد زیر است:

• آموزش مهارت های اجتماعی. درمانگر در جلسات گروهی یا فردی به کودک یاد می دهد که چگونه با دیگران ارتباط برقرار کند و خود را به مناسب ترین شکل نشان دهد.
• گفتار درمانی. گفتار درمانی موجب بهبود مهارت های ارتباطی کودک می گردد. برای مثال کودک یاد می گیرد که چگونه هنگام صحبت کردن تن صدای خود را بالا و پایین ببرد و یکنواخت حرف نزند. هم چنین می آموزد که چگونه یک مکالمه دو یا چند نفره را دنبال کند. او می آموزد که چگونه ارتباط چشمی برقرار کند و با حرکات دست خود مفاهیم را منتقل کند.
• درمان رفتاری - شناختی. به کودک یاری می گردد تا به شیوه ای نو فکر کند و احساسات و رفتار های تکراری خود را بهتر کنترل کند. همچنین قادر می گردد تا بحران ها، رفتار های انفجاری و وسواس های خود را مدیریت کند.
• آموزش پدر و مادرها. همان تکنیک هایی که برای بهبود رفتار اجتماعی به کودک یاد داده می گردد، برای پدر و مادر ها نیز تشریح می گردد تا در منزل با کودک تمرین نمایند. بعضی پدر و مادر ها از یاری مشاور برای روبروه با چالش های زندگی با فرد مبتلا به سندرم اسپرگر بهره می گیرند.

• بررسی رفتار کودک. در این روش به رفتار های اجتماعی و ارتباطی مثبت کودک، پاداش تعلق می گیرد و رفتار های ناپسند نادیده گرفته می گردد. درمانگر با پاداش دهی به کودک به وسیله ایجاد اجبار مثبت به نتیجه دلخواه دست می یابد.
• دارو درمانی. هیچ داروی مشخصی از سوی سازمان غذا و داروی امریکا برای درمان سندرم آسپرگر و بیماری اوتیسم شناخته نشده است. ممکن است بعضی دارو ها برای کنترل علایم بیماری مانند افسردگی و اضطراب تجویز شوند. معمولا پزشک دارو های زیر را تجویز کند:
• دارو های بازدارنده بازجذب سروتونین ((selective serotonin reuptake inhibitors (SSRI)
• دارو های آنتی سایکوتیک
• دارو های محرک

بیشتر بخوانید: علائم افسردگی بچه ها و وظایف والدین در این شرایط

با درمان درست، کودک یاد می گیرد که چگونه چالش هایی که در جامعه با آن روبرو می گردد، را کنترل کند. بدین ترتیب در مدرسه و در زندگی پیروز می گردد.

برگرفته از : webmd، lifepersona

منبع: setare.com